Jan Pawłowicz

W swojej karierze sportowej brał udział w Mistrzostwach Europy juniorów w 1979 roku w Bydgoszczy. Podczas tych zawodów odpadł w półfinale biegu na 400 metrów, jednak współpracując z kolegami z reprezentacji, zdobył 6. miejsce w sztafecie 4 × 400 metrów. W składzie drużyny znaleźli się Zbigniew Rytel, Pawłowicz, Wojciech Bimkiewicz oraz Jerzy Konarski.

Swoje umiejętności zaprezentował również na Igrzyskach Olimpijskich w 1980 roku w Moskwie, gdzie startował w sztafecie 4 × 400 metrów. W składzie tej drużyny znaleźli się m.in. Jerzy Pietrzyk oraz Adam Starostka. Niestety, zespół nie przeszedł eliminacji, co było dla Pawłowicza rozczarowującym doświadczeniem.

W swoim dorobku sportowym miał także udział w Finale Pucharu Europy w 1983 roku w Londynie, gdzie zajął 8. miejsce w biegu na 400 metrów oraz 7. miejsce w sztafecie 4 × 400 metrów. W Polsce zdobył tytuł mistrza kraju w sztafecie 4 × 400 m w 1984 roku oraz tytuł wicemistrza w 1983 roku. Dodatkowo, był halowym mistrzem Polski na 400 m w 1981 roku i wicemistrzem w 1983 roku.

Pawłowicz reprezentował Polskę w czterech meczach międzynarodowych w latach 1980–1983, wchodząc do rywalizacji w pięciu biegach, niestety bez indywidualnych zwycięstw. Jego rekord życiowy w biegu na 400 metrów wynosi 46,62 sekundy, co osiągnął 5 czerwca 1981 roku w Zabrzu.

W ciągu swojej kariery sportowej reprezentował kilka klubów: rozpoczął swoją przygodę w Budowlani Szczecin (1978-1982), a następnie przeszedł do Zawiszy Bydgoszcz (1982) oraz Floty Gdynia (1982-1984). Po zakończeniu kariery sportowej, ukończył Technikum Mechaniczne w Szczecinie, gdzie zdobył zawód technika ślusarza.